Categorie: Voor en na Bhutan

Daar staan we dan, alles weer ingepakt om aan de terugreis te beginnen. We hebben afscheid genomen van RTC en zullen nog vaak met veel plezier en beetje weemoed terugdenken aan alle ervaringen en mooie momenten. Toch komen we ook met goede zin weer terug naar Maastricht. Het is mooi geweest!

Niet meer iedere morgen dit uitzicht bij het opstaan…

Dag machtig Himalaya gebergte…

Ter herinnering een paar klassenfoto’s gemaakt met mijn studenten. De laatste weken een paar keer buiten les gegeven omdat het binnen steenkoud is. Als full timer doceerde ik drie secties het vak ECO 202 (Macroeconomics); vijf uur in de week per sectie. Bij RTC zitten studenten de gehele studie bij elkaar in de klas (meestal in het zelfde lokaal) dus ze zijn behoorlijk op elkaar ingespeeld. Ze willen ook als groep slagen voor het semester (self-assessment werkt dus minder, omdat de zwakste studenten – ongeacht prestatie of inspanning – dan de hoogste waardering krijgen).

Accounting Class A

Accounting Class B

Finance Class A

Vandaag kwam Fien met een leuk knutselwerkje naar huis: een klein tasje. Ze is van plan om “al haar snoep” hier in te bewaren…maar hoe ga je al je snoep bewaren als je het meestal meteen op eet?!

Raf was uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van Jigme Ugyen, een klasgenoot van hem die 8 jaar werd en waar hij het op school goed mee kan vinden. Ondanks de zware tocht naar Phajoding wilde hij hier persé naar toe (en een warme douche doet wonderen).
Jigme is de enige zoon van Chimi Yangzom, en woont in het (zwaarbewaakte) paleis van de ‘koningin-moeder’. Raf werd opgehaald en teruggebracht (in een ‘koninklijke wagen’) dus we hebben er zelf niets van meegekregen. Hoofdactiviteit was een Nerf gevecht in de tuin, waar (volgens Raf dus) op een gegeven moment ook een paar echte militairen aan meededen. Als klap op de vuurpijl kreeg ieder kind een Nerf Snapfire 8 mee naar huis. Raf heeft zich goed geamuseerd, en we vinden het heel stoer van hem dat hij zomaar naar een feestje gaat (op 45 minuten rijden van ons huis!) waar niemand Nederlands spreekt.

Omdat we niet zeker wisten hoe de tocht naar Tijgersnest (en weer terug) zou verlopen hadden we voor alle zekerheid een nachtje in een hotel geboekt. Een goede beslissing. Onze vrienden Wynand en Marloes waren al een dag eerder aangekomen. Het hotel had een leuke sfeer en we konden genieten van een mooi uitzicht op de Dzong van Paro, waar we ook nog een bezoekje aan gebracht hebben op zondag. Niets is fijner dan na een grote inspanning te kunnen genieten van een lekker glas bier en simpel wat nootjes. We dachten dat we geen goed glas wijn konden krijgen…en toen zag Charles op het tafeltje van zijn Thaise buurman een fles Sauvignon Blanc (uit Australie) staan…. 🙂 een praatje was snel gemaakt “where a you from…Oh I love Amsterdam…nice meeting you Bye bye en vervolgens….you can finish my bottle of wine…” Charles en Wynand lang niet zo blij zien kijken!
Oh ja, we werden ook nog getrakteerd op folkloristische dans en zang…

Gangtey Palace

Paro Dzong

Het groeit hier overal in het wild en het wordt in Bhutan traditioneel voor medicinale doeleinden gebruikt. Internet heeft er echter voor gezorgd dat de jeugd ook andere doeleinden heeft ontdekt. Preventieprogramma’s van de politie tegen alcohol- en drugsgebruik zijn hier op dit moment erg actueel.

Poehoe, dat valt nog niet mee. De materie beheersen is één, maar de kennis overdragen op een groep van 42 Bhutanen is andere koek. We hebben nu twee volle weken gedoceerd (na een zeer intensieve introductieweek) en er gaat héél veel tijd zitten in de voorbereiding. Ieder lesuur sta je weer voor de groep en moet je weten wat je gaat doen (theorie overbrengen, filmpjes tonen, groepsopdrachten uitdelen, assignments uitleggen, etc.). Voor Maaike is het een extra handicap dat Bhutaans Contract Law niet haar specialiteit is ;-). Voor ons alletwee geldt dat er geen draaiboek klaarligt, en de modules van scratch moeten worden opgebouwd. Het lesgeven vergt ons zoveel energie dat we het bijna nog drukker hebben dan in Maastricht! Met de derde lesweek in het verschiet beginnen we er wel een ritme in te vinden én het lukt ons om de weekends helemaal vrij te houden.

Daar komt bij dat veel studenten slecht verstaanbaar zijn (ze zijn verlegen en spreken zacht; hun Engels heeft een nog sterker accent dan dat van Indiers) en er is een groot niveauverschil binnen de groep (sommigen zijn echt pienter, mondig, en gemotiveerd, maar een groot deel kan niet hoofrekenen, heeft geen idee waarom ze hier studeren, en snapt de eenvoudigste economische/juridische definities niet).
Maar Maaike en ik zijn allebei goed gemotiveerd om onze studenten zoveel mogelijk kennis én vaardigheden bij te brengen. Het is apart hoe snel je je verantwoordelijk voelt voor deze ‘kinderen’. We verrijken het onderwijs met PGO elementen en laten alle studenten meerdere presentaties geven. Al met al is het voor ons een enorm leerzame ervaring, ook al bevinden we ons ver uit onze comfort zone.

We hebben nog geen foto’s in de klas genomen maar onderstaande kiekjes geven de sfeer op RTC redelijk goed weer. Alle studenten dragen verplicht de traditionele Gho (mannen) of Kira (vrouwen).

de kleurrijke kira’s fleuren RTC (en het straatbeeld) op

Doorkijkje naar de bibliotheek

Onze werkplekken bij RTC: gezellig naast elkaar

Na een vermoeiende reis van vanaf Maastricht, via Sittard, Amsterdam, New Delhi en Kathmandu kwamen we dan eindelijk aan in Paro (kinderen hebben af en toe wel nog wat kunnen slapen op de luchthaven Indira Ghandi in New Delhi en tijdens de vlucht van New Delhi naar Kathmandu). Na een slingerende autorit van ruim een uur kwamen we aan op onze voorlopige eindbestemming: de campus van The Royal Thimphu College.

Nog fit op het station in Sittard

’s Nachts vijf uur wachten op de luchthaven van New Delhi

Op het vliegveld van Kathmandu

Paro Airport