Met z’n vijven hebben we van vrijdag 24 oktober tot en met dinsdag 28 oktober een wondermooie trek ondernomen. Vijf dagen en vier nachten door de ongerepte bergen van de Dagala keten. We hadden een gids, een (uitstekende) kok, twee paardenmenners, en twee extra helpers mee. Ook werden we vergezeld door 10 paarden, 2 veulens, en 2 muilezels. Met die lange sliert aan mensen en dieren leek het een heuse expeditie. Twee van de paarden hadden we speciaal gehuurd voor Fien en Kaat zodat ze niet de volle 40 km hoefden te lopen (uiteindelijk hebben ze er maar 3 a 4 uur op gezeten omdat het door de sneeuw te glad werd voor de paarden).
Dag 1
Na drie uur lopen werd het kamp voor de eerste nacht opgezet op een open plek in het bos (hoogte 3100 meter). We sliepen in drie tentjes (Raf alleen en wij ieder met één van de meisjes). De crew sliep in de keukentent. Groot kampvuur en genoten van een immens heldere sterrenhemel (iedere nacht trouwens).
We werden na onze ochtend colleges opgehaald door een 4WD.
Start van de wandeling bij een hangbrug.
Dat gaat lekker makkelijk…
Ons kamp voor de eerste avond.
In de keuken.
Zo lekker eten we thuis niet!
Dag 2
De grootste stijging vond op dag twee plaats, waarbij we door een adembenemend landschap hebben gelopen. Het was een pittige tocht. Die nacht hebben we voor het eerst geslapen boven de boomgrens op 4000 meter. Niemand last van hoogteziekte! Blij dat we voor Fien en Kaat paardjes hadden geregeld. De ruigheid van het landschap komt goed naar voren in de panorama foto’s die we met de iPhone hebben gemaakt (zie nrs 37-40).
Ontbijtje in de buitenlucht.
Raf laat één van de veulens passeren.
helemaal rechts op de achtergrond de Jomolhari, met 7320 meter de hoogste berg van Bhutan
Ons kamp voor de tweede nacht…
Dag 3
De volgende dag werden we wakker en bleek dat het gedurende de nacht had gesneeuwd. Dit lag niet in de lijn der verwachtingen; ook de gids had het niet zien aankomen. In een yak-herders hut geprobeerd om de ergste koude te verdrijven en de voeten op te warmen om uiteindelijk toch aan de volgende etappe te beginnen. Achteraf vinden we het allemaal heel stoer en heeft iedereen het er goed vanaf gebracht. We hadden veel vertrouwen in de gids. Maar het was gewoon steenkoud en het was zwaar voor de meiden die alles zelf moesten lopen omdat het vanwege de sneeuw te glad was voor de paardjes. Op deze dag bereikten we het hoogste punt van de tocht: 4520 meter! Landschap wederom betoverend en uiteindelijk toch allemaal blij en opgetogen aangekomen bij het kamp voor de derde nacht op 4200 meter.
’s Ochtends werken we wakker met sneeuw.
Koud maar mooi!
Even opwarmen in een yakherdershut voor vertrek naar het derde kamp.
Desolaat…in de verte zie je de paardjes lopen met daarachter Raf, Maaike en Kaat 🙂
Lunchpauze!
Oh ja, de ‘duizend meren’ tocht.
Ondanks de kou liepen de kinderen goed door.
En dáár komen we vandaan…
Hoogste punt van de trek. De wind was te koud om te poseren voor een familiefoto.
Dag 4
De derde nacht was wel degelijk de zwaarste nacht. Geslapen bij min 10. Ijs in de tent. Slaapzaken waren niet van die kwaliteit dat we er warmpjes bij lagen…’s ochtends om 05:30 zaten Maaike & Fien al bij het kampvuur om hun verkleumde lijven op te warmen. Dan zie je wel de zon opkomen en kun je alleen maar stil zijn vanwege het prachtig landschap.
De vierde dag veel gedaald. Onder de boomgrens geen sneeuw meer en aangenamere temperaturen. Yaks gezien. Voor de kinderen was het een leuke tocht door glooiend landschap met veel riviertjes die overgestoken moesten worden. Redelijk op tijd aangekomen bij het kamp voor de laatste nacht vlakbij een klein dorpje. Kinderen hebben nog heerlijk gespeeld. Eenmaal de zon weer onder toch weer snel met z’n allen opwarmen bij het kampvuur om vervolgens na het eten de slaapzak in te duiken.
Blij met de eerste zonnestralen na een nacht bij min 10!
Onze crew
Altijd vrolijk: onze kok Ischi.
Yak
Ons laatste kampement.
Dag 5
Voor de laatste keer een verzorgd ontbijt. Spullen gepakt voor een korte etappe naar de eindhalte, waar we weer opgehaald werden door een 4WD. Vandaag ook enkele dorpjes gepasseerd. De rurale bevolking van Bhutan leeft nog behoorlijk primitief.
Het land bewerken gaat hier dus nog op een vrij traditionele manier…
De laatste kilometers.
Al met al een tocht die we zeker zullen onthouden. Volgens Raf was het leuk, spannend, mooi en toch ook wel beetje zwaar. En zelfs Fien wilde meteen weer de bergen in!
En…na vijf dagen in de bergen zit je haar ongeveer zo:
